ژرفای خیال

اسم بعضی آدم ها را باید روی یک کاغذ نوشت. یک کاغذ که ابعاد آن اندازه ی تمام فکر و خیالهای واهی و بی ارزشی است که درباره ی آنها می کنم. اندازه ارتفاع دریاچه ی اشک هایی که برایشان ریخته ام وعمق نگاه های که با کمال صداقت بهشان کرده ام .

اسم بعضی آدم ها را باید روی یک کاغذ نوشت. آن کاغذ را باید طبق اصول روانشناسی که همیشه مورد مضحکه م بود است ، پاره کرد و دور انداخت بلکه خیال آنها نیز از وجودم کنده شود.

اسم بعضی آدم ها را باید روی یک کاغذ نوشت. نه برای آنکه همیشه در یادم باقی بمانند بلکه سالها بعد که فراموش کردن ِ آنها مرحم درد ِ دوری و فراق شان شد ، یک نفس ِ صدادار ، از آنهایی که بند بند وجودم از بر آمدنِ آن احساس آرامش و خرسندی می کند، بکشم و لبخند رضایتی روی لب هایم نقش ببندد و در ذهنم جاری شود : 

چقدر زیباست به موقع فهمیدن اینکه باید به هر انسانی به قدر ِ خود بها داد. طبعِ لطیف و قلب شکننده ی خود را بیهوده با خنجر ِ افکار آنان، زخمی نکنیم. بگذاریم احساساتمان آنکه را که واقعا لایق پرستش است، بپرستد. آنچه روح آدمی را مجروح می کند، انتخاب انسان های اشتباه برای هم قدم شدن با اوست. اگر روحت یک بار زخمی شد ، با هر بار انتخاب نابه جای دیگر ، جای زخم آن ، قلبت را به شدت می فشارد. درد عمیقی در سینه ات حس می کنی ، گویی که قلبِ خسته ات دیگر توان ِ این زخم روی آن دیگری ها را ندارد.